“Hoe wordt je en wie maakt je zoals je bent?”

Misschien wat filosofisch deze keer, maar welk mens vraagt het zichzelf niet eens af? “Wie ben ik, wat ben ik, hoe denk ik en waar komt dat door?  Ook ik heb dat natuurlijk wel eens gedaan, wat dat betreft ben ik net een mens!

Honderden zo niet duizenden filosofen, psychologen, psychiaters en of ander soort  ‘zielenknijpers’ hebben hiervan studie gemaakt, rapporten van en boeken over geschreven.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar wanneer ik nog eens de euvele moed heb, om zo’n ‘pennenvrucht’ ter hand te nemen en dit probeer te lezen, lukt mij dit ’hoogst zelden’. Doorgaans begrijp ik het niet door de ‘moeilijke woorden’ die er in gebruikt worden, vind ik het heel erg saai en slaapverwekkend of ben ik het roerend met de maker van het, in mijn ogen, onzinnige stuk oneens.

Kortom voor ‘deskundigen’ op dat gebied ben ik dus een absolute leek. Echter één ding weet ik met mijn ‘boerenverstand’ zeker, en dat is dat je aard en je karakter grotendeels wordt gevormd in de eerste, laten we zeggen, 10 – 12 jaar van je leven en dat hierbij van invloed is A. Je genen, dus dat wat je mee hebt gekregen bij je geboorte en B je omgeving waar je opvoeding plaatsvindt, dit wordt op zijn beurt weer uitgemaakt door de geografische ligging en natuurlijke gesteldheid enz. ( pool sneeuw of Sahara zand?)  maar vooral, en niet in het minst, door de mensen in die omgeving, juist zij die jou je luier verschoonde, in hun armen namen of je op hun schoot trokken en met je ‘knuffelden’ woordjes, al of niet lieve, tegen je spraken, je zodoende een taal leerden en je leerden praten, je ook leerden lopen enz. maar je soms ook een ‘corrigerend tikje’ ( Wordt straks ‘ten strengste’ verboden ) gaf of je op een andere manier beloonde of bestrafte, waardoor je leerde ‘hoe het hoorde’.

Over zulk soort mensen, er zijn er buiten mijn ouders om, vermoedelijk zo’n stuk of tien, die in mijn visie, toch wel belangrijk voor mijn ‘vorming’ zijn geweest, wil ik u graag het een en ander vertellen. De meeste zijn al gestorven maar stuk voor stuk moeten ze meegeholpen hebben aan mijn opvoeding en “Psyche”

Eerstens was daar Theuna, ik noemde haar reeds in de allegorische optocht, Theuna was de dochter van tante Mar, tante Mar was geen echte tante van ons maar ze werd door het hele dorp tante genoemd. Tante Mar was een geweldig lief mens en veel te jong weduwe geworden maar tante Mar was vooral tante omdat ze bijna de halve dorpsjeugd geboren had zien worden en daarbij had meegeholpen. Ze was namelijk de ‘dorpsvroedvrouw’ en de steun en toeverlaat van de ‘dorpsdokter’ en niets minder voor de ‘verse’ ouders.

Haar man, Theuna’s vader dus, heb ik niet gekend omdat hij al, bij mijn geboorte, dood was, ook wat hij voor de kost deed is me onbekend, mogelijk stond hij zijn vader, Theuna’s opa, bij in de ‘visserij’ Opa Sloof was namelijk zo genaamd ‘broodvisser’ en verdiende zijn brood, (hoe was het mogelijk??? )met het vangen van paling, snoek, baars en wat die’s meer zei in de Kamerikse ‘wateren’, niet meer dan een flink aantal sloten en een paar weteringen, die hij ook nog moest delen met een collega visser en waarin ook nog werd ‘gestroopt’ door diverse dorpsgenoten. De beide ‘bromsnorren’ hadden het druk met de bestrijding hiervan. Het bootje, waarin Opa Sloof zich over het water verplaatste, herinnering ik me nog als een heel ‘geinig’ ding, het was zo’n smal ( ca 80 cm )  en ca 3 mtr. lang plat ‘geval’ die je ook gemakkelijk over het ‘droge’ kon trekken en schuiven, om soms eens een dam of zo te ‘nemen’ om van sloot te veranderen, het ‘schip’ was ook nog voorzien van een zo genaamde bun, een opslagplaats voor de gevangen vis en om deze dan levend te bewaren.Tante Mar is later bij opa, haar schoonvader dus, ‘ingetrokken’ toen deze weduwnaar werd en heeft hem aan ‘zijn eind gebracht.

  Theuna dus, was misschien wel vanaf mijn geboorte of eerder, bij ons de ‘hulp in de huishouding’ en zal, bij mijn geboorte, zo’n jaar of veertien – vijftien zijn geweest en een super leuke meid waarbij alles ‘op zijn plek’ zat. Het ‘manvolk’ zag haar gaarne. Theuna was op haar beurt weer ‘niet te lui’ om daar dan weer gebruik of soms ‘misbruik’ van te maken, zonder ordinair, vulgair of gemeen te zijn, wist zij er velen om haar vingertjes te winden, de meeste konden haar grappen en grollen wel waarderen, derhalve had ze natuurlijk ‘vriendjes’ bij de vleet meestal met een ‘knipperboleffect’, aan – uit. Doch zo net na de bevrijding werd ze serieuzer en kreeg verkering met Dick Breedijk,

Over Dick en Theuna en nog andere ‘opvoeders’  een volgende keer meer, anders ben ik bang dat m’n stukkie te lang wordt.

We, Theuna en ik leren Anneke lopen.